Reizen door Nicaragua zonder te worden geconfronteerd met de politieke geschiedenis van het land, is niet mogelijk. Op elk plein, elke straathoek of bij elke kerk zie je wel ergens een eerbetoon aan de Sandinisten van president Daniël Ortega, die opnieuw de macht overnam in 2006 na gewonnen verkiezingen.
Nog vroeger had je de strijd tussen de twee grootste koloniale steden, het conservatieve Granada en het liberale León. Beide steden wisselden regelmatig hun status van hoofdstad naar gelang de regerende strekking, tot in 1852 definitief werd beslist om Managua als compromis tot hoofdstad te kronen.
Om me nog wat te verdiepen in de ongemeen boeiende politieke geschiedenis van dit land besluit ik het 'museum van de revolutie' te bezoeken op het centrale plein. 
Ik verwacht geen objectieve weergave van de feiten, daar deze rondleidingen door veteranen van de oorlog worden verzorgd. En allen dragen ze een niet mis te begrijpen shirt van het FSLN, de Sandinistische partij.
Na een luttele 30 cordoba's te hebben betaald word ik vriendelijk ontvangen door een besnorde grijsaard die me voorstelt eerst even op het dak te gaan kijken voor een zicht over de stad. Een gids voor mij alleen, ik zal opnieuw erg aandachtig moeten zijn.
Hij vertelt op een boeiende manier over de geschiedenis van de stad waarvan de eerste nederzettingen op dertig kilometer van het huidige centrum liggen. Vulkaanerupties noopten ooit tot een verhuis naar veiliger oorden.
Wat later komen we in de zaal van de revolutie en begint de lofzang over de verwezenlijkingen van de Sandinisten. De kern van het verhaal is natuurlijk de 'gewonnen' strijd tegen de Amerikanen, waarvoor heel wat Nicabloed vloeide. Eerst was er Augusto César Sandino die de Amerikanen bevocht in de jaren twintig, tot de familie Samoza met Amerikaanse steun de macht greep. Die werd na jaren van dictatuur en onderdrukking door de Sandinisten verdreven na de moord op president Anastasio Somoza García tijdens een party in León. De Amerikanen vreesden echter dat het communisme via Nicaragua Latijns Amerika zou overspoelen en steunden vanuit Honduras militair een allegaartje tegenstanders van het regime. 
Dit mondde uiteindelijk uit in het Iran-Contra-schandaal, een zware nederlaag voor toenmalig president Ronald Reagen. Hij leverde in het geheim wapens aan Iran en financierde hiermee illegaal de Contra's in Nicaragua.
Dat gringo's hier niet erg geliefd zijn hoeft niemand dus te verbazen. Daniël Ortega wordt hier niet als een vijandige dictator beschouwt maar wel als iemand die hard zijn best doet om niet te mislukken. Zijn pogingen om de economie van het land terug een beetje op de rails te krijgen worden alvast gesmaakt.
Wanneer de gids het heeft over de o zo belangrijke onafhankelijkheid van het land en dat elke buitenlandse inmenging de mond gesnoerd zal worden kan ik het toch even niet laten. 
Ik vraag me hardop af waarom de Sandinisten dan nu hun ziel aan de duivel verkopen om de Chinezen een gigantisch kanaal te laten bouwen dwars door het land heen. Of dit dan geen buitenlandse inmenging is? De ecologische en menselijke schade zal onmiskenbaar gigantisch zijn en het zal -tot spijt voor wie het benijdt- de lokale ongeschoolde Nicaraguaan echt geen topjob bezorgen.
De gids besluit dan maar dat de 30 cordoba's opgepraat zijn en na snel nog enkele foto's te hebben genomen verlaat ik het glorierijke gebouw. En ja, het was toch echt wel interessant geweest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten