vrijdag 9 augustus 2013

Vulcano boarden van Cerro Negro, Nicaragua

Al twee dagen in het zwoele en gezellige Leon, tijd om weer een uitdaging aan te gaan. Avontuur komt nooit naar je toe, dus zoek ik het zelf maar op. De 'Thrill list' van CNN zet het 'Vulcano boarden' op nummer twee (http://travel.cnn.com/explorations/play/50-thrilling-experiences-116798), en laat dit nu net in Nicaragua zijn. Ik informeer me in het BigFoot kantoor en krijg wat fysieke vragen voorgeschoteld. Dit moet dé experience van mijn reis worden en dus teken en betaal ik netjes de 350 cordoba's. Huiswaarts keren zonder dit van mijn lijst te hebben geschrapt is geen optie.
's Morgens om 9u. is het verzamelen geblazen in het kantoor. Ik merk al snel dat ik veruit de oudste ben en het zal moeten opnemen tegen vooral Amerikaanse macho's. Ik probeer stoer mijn buik in te trekken en de borst vooruit te steken maar hou dit niet langer dan zeventien seconden vol.
Nu goed, er gaan ook dames mee en dus hoeven we nu ook niet te panikeren. We stappen in een open vrachtbus en hobbelen doorheen het platteland richting de vulkaan. Altijd mooie beelden als je door het platteland rijdt trouwens. Onderweg worden we met mango's bekogeld door enkele echte hangjongeren, bengelend in een overrijpe mangoboom. Sommigen slagen erin een mango op te vangen en zo een extra ontbijt binnen te spelen.
Aan de voet van de vulkaan stappen we uit en betalen 6 dollar om het vulkaangebied in te mogen. De blazen worden een laatste maal geleegd en iedereen krijgt zijn uitrusting. Een oranje zak met oranje overall, een duikbril en een behoorlijk zwaar 'board'. dit is een houten plank met onderaan een metalen plaat. Dit moeten we dus de hele vulkaan opsjouwen. Een fotocamera mogen we niet meenemen wegens te gevaarlijk en ook alle rugzakken blijven in de vrachtwagen. Ik beslis toch mijn ondertussen vier jaar oude gsm mee te nemen samen met een literfles water. Sommigen laten dit vocht achter en ondervinden al snel hoe onverstandig dat is.
Vulkanen zijn altijd kuitenbijters. De kegelvorm en de onstabiele ondergrond eisen een gedoseerde aanpak. De gids probeert iedereen nog wat schrik aan te jagen door alle risico's op te sommen en eentje geeft al meteen op. Jammer. We klimmen aan een stevig maar te verteren tempo. Er wordt regelmatig gepauzeerd om de laatste dames op te rapen en buiten nog een handvol opgevers bereiken we met een ruime meerderheid de top.
De eerste fotoshoot kan beginnen. Na grondig de krater te hebben bestudeerd krijgen we een korte instructie over hoe de plank moet worden bestuurd. Ga je naar rechts, plant je je linkerhiel en omgekeerd. Hoe meer je naar achter leunt, hoe hoger je snelheid. Wanneer je aan hoge snelheid de controle verliest je armen voor je gezicht houden en je niet oprollen.
Kwestie van niet nog sneller de dieperik in te duiken. Je mond dichthouden om de stofwisseling niet de hoogte in te jagen lijkt ook verstandig samen met het loslaten van de plank. Want dat ding wil je echt niet tegen je kop krijgen. We verdelen ons in twee groepen en de eerste glijdt downhill. Beneden staat iemand de snelheid te meten met een shotgun en halverwege de gids die signaleert wanneer we mogen vertrekken.
Het stofspoor op zich is al indrukwekkend. Ik neem de plank en probeer zo goed mogelijk positie te nemen. Wanneer ik het sein krijg zet ik mijn voeten op de plank. De snelheid loopt vlug op en het is meteen duidelijk hoe belangrijk het voetenspel is.
Halverwege lijk ik de plank goed onder controle te hebben en door de stijgende snelheid krijg ik massa's stof te verwerken. Enkele kleinere bulten halen me net voor het einde bijna onderuit en de gemiddelde eindsnelheid zakt tot 36 km/u. Dit was gewoon subliem!
Enkelen houden hun board de hele tijd onder controle en eindigen aan een snelheid van max. 72 km per uur. Helaas zijn er ook heel wat die halverwege de plank moeten lossen en te voet de berg afmoeten. Ontgoocheld kruipen ze de vrachtwagen op. Wanneer iedereen veilig beneden is geraakt wordt het materiaal ingezameld en kruipen we terug de vrachtbus op. Er wordt royaal 'Victoria-bier' uitgedeeld (eens geen Tona) en er heerst een luidruchtige 'we did it' sfeer.
Een goed uur later kom ik 'pottezwart' in het ViaVia hostal aan en kruip de douche in. Mijn haar vol steengruis en een machtige ervaring rijker.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten