Eindelijk! De eerste stevige actieve stratovulkaan ligt stoer voor de voeten te wachten. Naast de gids die ik vanuit Con Corazon kreeg toegewezen komt nog een locale specialist versterking bieden.
Helaas voor mij zien de twee Duitse en drie Amerikaanse toeristen die mee taxiden tot aan de voet het niet zitten om de Puma trail te ondernemen, de trail waarop ik echt mijn zinnen heb gezet. Zij kiezen voor de eenvoudige wandeling van anderhalf uur rond de krater van de Mombacho vulkaan.
Ik word voldoende gewaarschuwd op voorhand zodat ik goed weet aan welke tocht ik begin. Lange klimstukken van gemiddeld 45 graden, erg gladde stroken door de vochtigheid en gevaarlijke afgronden. Twee gidsen voor mij alleen, dat geeft een pak vertrouwen en ik besluit door te zetten.
Met de regenjas losjes, de camera in een regenvrije binnenzak en een stevige literfles water begin ik eraan. Het eerste stuk is een opwarmertje en ik merk vrij snel wat - weer eens - het meest vervelende probleem wordt. Natte brilglazen, en bij het zweten (en dat doe je sowieso in dit klimaat) dampen ze ook nog eens aan.
De gidsen amuseren zich en geven honderduit uitleg (in het Engels) over de fauna en flora in dit nevel- en dwergwoud. We botsen op prachtige bromelia's, orchideeën (zulke waar kikkers in leven) en bij het begin ook prachtige vlinders.
Naarmate we stijgen neemt de wind toe en verdwijnen de mariposa's (vlinders).
Dit traject heet de 'Puma trail' omdat deze katachtigen in dit gebied voorkomen. De kans om ze te ontmoeten is echter bijzonder klein. Veel groot wild zien we vandaag niet, op een luiaard en wat apengebrul na. Ook de talrijk aanwezige slangen blijven gelukkig netjes van ons pad af. De prachtige spinnenwebben onderweg zijn een streling voor het oog.
De trail is goed aangelegd en het klimmen verloopt via ongelijke trappen en gevaarlijk glibberige houten planken afgewisseld met kleine hangbrugjes om de waterstromen te overbruggen. Echt goed te doen, al moet ik zeer goed uitkijken waar ik mijn voeten zet.
Niet vreemd dus dat ik wat later tegen een uitstekende tak knal. De gids met de camouflagebroek beseft het gevaar en beslist om meteen de hele boom onderuit te halen. Drastisch, maar wel efficiënt natuurlijk.
De afgronden vallen mee en het klimmen is lastig maar gedoseerd netjes te verteren.
Hier en daar botsen we op een prachtig gelegen uitkijkpost van waaruit je het meer van Nicaragua kan overzien tot aan de Caraïbische kust.
Ook de vulkanen van Ometepe zijn schitterend te zien in al hun schoonheid. Behalve in het regenseizoen, dan zie je... nougatbollen dus.
Als we stoppen is het om een frisse slok water te nemen, een snelle foto in te blikken, een korte uitleg te krijgen of om de paardenstaart gids met de veel te gladde schoenen overeind te helpen.
Wanneer ik de krater bereik zie ik weer niks door de wolken. We stappen een hut binnen waar wat uitleg wordt gegeven over de koffieteelt op de flanken en vullen de maag met (what else) kip, rijst en banaan.
Zalig sportief klimdagje achter de rug dus.
Morgen wordt opnieuw wat werken aan het hotelproject en woensdag trek ik voor een aantal dagen richting Léon. Zondag wil ik absoluut in Granada zijn want dan... sturen ze stieren door de straten net als in Pamplona. En je begrijpt dat ik dat voor geen Cordoba wil missen!
(rechts een slapende luiaard in een boom op de flank van de Mombacho vulkaan. Deze dieren zijn slechts enkele uren per nacht actief en zijn territoriaal. Je ziet ze zelden in familiegroep)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten