Na een aangenaam verblijf in León, een klapband en een obesitas Nica die me een busrit lang in een stevige houdgreep hield, check ik opnieuw in bij Con Corazon. Ik gooi mijn bagage op de kamer en maak me snel klaar voor de stierenrennen. De Mombacho gids met paardenstaart vertelt me waar het meest spektakel te verwachten valt en ik vertrek.
Vanuit alle hoeken komen volgeladen pick-ups de mensenmassa aanvullen. Ik baan me een weg doorheen het volk en kom een kwartiertje later aan op 'the place to be'.
Werkelijk overal hangen, zitten, liggen of staan mensen die een glimp van de Romeinse arena willen opvangen. Ik merk dat alle 'veilige' plaatsen bezet zijn en beslis stoer om 'in' de straat te gaan staan. Met zo'n massa volk zou het toch erg moeten lukken dat net ik er word uitgepikt, niet?
Ik vat post op de hoek van de hoofdstraat met een naamloze zijstraat. Dat lijkt me veilig genoeg, ik kan altijd een zijstraat inrennen indien nodig. Daarbovenop staan er een vijftal agenten op die hoek, zodat ik nog eens veilig kan filmen ook. Best handig in zo'n drukte.
Overal zie je straatverkopers leuren met paraplu's, zonnebrillen, juwelen, noem maar op. In heel mijn leven zag ik nog nooit zoveel bakfrigo's met bier op één plaats en vraag me sterk af hoe die op tijd wegraken eens de stieren worden gelost. Tussen het volk draven zwermen ruiters met lasso om de stieren te vangen eens het jolijt erop zit.
A las dos, ofte om twee uur, worden de stieren door de straten gejaagd, verzekert een agent me. Best vreemd als het net kwart voor drie is geworden. De adrenaline bij de beschonken Nica's neemt langzaam toe en het geschreeuw overstijgt het gedonder in de achtergrond. Een verfrissend onweer zorgt voor extra spektakel met een spiegelglad wegdek.
Wanneer in de verte mensen beginnen rennen breekt de paniek los in de massa. Nica's vluchten halsoverkop de zijkanten op, vallen over elkaar of vluchten de bomen in. De bakfrigo's vliegen alle kanten op en enkele paarden slaan op hol. Vals alarm blijkt. Ik denk spontaan aan Maarten Boon die tijdens een van zijn stoere verhalen zei; ,,Nou, dan zit je rikketikker wel in je strot." Net zo.
Ik besef ondertussen maar al te goed dat ik niet echt veilig sta maar een andere plaats opzoeken is geen optie meer. Ik sta midden de zijstraat op een prachtige filmlocatie, maar in de regen en belangrijker; in de looprichting van de stieren. Ik knipoog naar mijn beschermengel, maar die slaat minachtend een Toña achterover. Ondertussen breekt er weer paniek uit in de massa. Weer vals.
Beangstigend is het gegeven dat als de hele massa in beweging komt het schier onmogelijk is om zo'n toro te onderscheiden. Pas als het beest vlak voor je raast zie je het. Efkes. Als het dan niet meteen zwart voor de ogen wordt.
Ik beslis om geen foto's te nemen maar de hele hektiek te filmen. Ik besef dat ik de lezers van deze blog ietwat teleurstel nu, maar dat maak ik volgende week wel goed via Youtube.
Geschreeuw, getier, mensen vluchten over auto's, duiken over de middenberm weg. Daar is ie dan, el toro. Ik blijf nog even lekker in het midden van de hoofdstraat de paniek filmen. Paarden galoperen recht op me af, mensen vluchten achter mijn rug en links knalt een hele koelcel ondersteboven. Plots zie ik achter me een onverlaat met blauwe t-shirt metershoog de lucht in keilen. Hoe kan dat nu? Ik zag hem niet eens voorbij razen?
Dit is Pamplona niet waar een kudde stieren door de straten wordt gejaagd. Nee, hier lossen ze nu en dan eentje, en niemand weet wanneer of waar. Kuch. Ik vat snel terug post in het midden van de zijstraat. Hier staan enkele jeeps waar ik me makkelijk tussen kan gooien.
Weer paniek rond mij. Maar? Blijkbaar komt er van achter me, uit de zijstraat waar ik middenin sta, ook een stier aangerend. Ik panikeer, neem de koe bij de horens (fig.) en spring op de motorkap van een jeep. Rond mij is het gesleur en getrek om hogerop te raken. De bakfrigo's worden nu vestingen waarop mensen elkaar vastgrijpen. Ik krijg er genoeg van en hoop dat dit snel eindigt. Mijn portie adrenaline heb ik nu wel gehad, al voel ik me een stuk veiliger op die motorkap. Van overal weerklinkt geschreeuw en hoor je loeiende ambulances.
Daar is er weer een, met de horens vooruit en glijdend over het asfalt. Ik krijg hem op mijn scherm en film hoe hij iets verderop een man met groen t-shirt leert hoe hoog je kan gaan op een trampoline. Die zal niet goed slapen vannacht. De straat krioelt ondertussen van het volk en vrachtwagens rollen overvol voorbij. ,,Es finito''? Vraag ik hoopvol aan een rimpelnica. ,,Si, si!" Een pak van mijn hart.
Ik verlaat het strijdtoneel en besef dat elk woord dat ik zal bloggen als 'aangedikt' zal worden vertaald. Maar de beelden spreken voor zich en plaats ik volgende week zeker op Youtube.
Terwijl ik door de straat terugwandel rijden politiewagens af en aan. In sommige pick-ups zitten opgepakte Nica's die zich niet aan de regels van het spel hielden. Ik kan me inbeelden dat op zo'n moment je geliefde de straat op duwen nogal opzichtig is. Ik ben pas op mijn gemak als ik terug op mijn hotelkamer ben en de beelden bekijk. Hallucinant!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten